آرشیو اسفند ماه 1401

نرخ دیه چشم در سال 1402
بر اساس قانون، هرکس عمداً یا از روی سهل انگاری به مال یا بدن و جان دیگری آسیب برساند مسئول است و باید مجازات و خسارات ناشی از عمل خود را بپردازد. در مورد صدمات بدنی غیر عمدی، قانونگذار پرداخت دیه و ارش را شرط کرده است.

دیه یکی از اصلی ترین مجازات های پیش بینی شده در قانون مجازات اسلامی و بر اساس موازین شرعی اسلام است و در برخی موارد به جای قصاص نیز از آن استفاده می شود. به این ترتیب که اگر شخصی ناخواسته به اعضای بدن یا منافع اعضا آسیب وارد کند در صورتی که به بدن شخص دیگری تبدیل شود باید حقوق آن بدن را شرعا و قانون بپردازد.

پرداخت در قانون
قانونگذار در ماده 448 قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 در فصل اول از مبحث چهارم تحت عنوان تعریف مهریه، مهریه را اینگونه تعریف کرده است: مهریه مقدر، مال معینی است که از نظر شرعی، به موجب آن. به جنایت غیر عمدی بر نفس، بدن یا منفعت، یا جنایت عمدی در مواردی تجویز می شود که به هیچ وجه قصاص نداشته باشد.

طبق این تعریف، شرایط تعیین مهریه به شرح زیر است:

غیر عمدی بودن جرم
عمد بودن جرم زمانی که جرم منجر به قصاص نشود. (مثلاً رضایت والدین برای دریافت پول در قبال قصاص)
غرامت انواع مختلفی دارد که عبارتند از: غرامت جان یا قتل، غرامت اعضا، غرامت منافع اعضا و غرامت جراحات.

مجازات اعدام برای قتل برابر است با مجازات اعدام کامل یک انسان و مجازات اعدام برای یکی از اعضای یک بخش با توجه به یک یا جفت بودن آن عضو تعیین می شود، مثلاً برای یک چشم که یک چشم است. جفت، از بین بردن هر یک از آنها نیمی از مجازات کامل اعدام است، اما اگر قسمتی از آن مانند نخاع در بدن باشد، دیه کامل دارد تا آن را از بین ببرد.

جبران منافع اعضا در مواردی تعیین می شود که بر اثر ارتکاب جرم، شخص برخی از منافع اعضا و حواس خود مانند بویایی، بینایی، شنوایی و ... را از دست بدهد.

همچنین در مورد جنایتی که موجب صدمه به بدن مقتول شود، خسارت وارده تعیین می شود و میزان این غرامت با توجه به نوع آسیب از قبیل خراشیدگی، بریدگی، شکستگی، کبودی و... تعیین می شود. این صدمات به پرداخت کامل در ماده 707 قانون مجازات اسلامی تصریح شده است.

بنابراین هر عضوی مانند کلیه، ستون فقرات، مو، لب، دندان، گردن، فک و... مهریه خاصی دارد و سالانه نرخ کامل مهریه اعضا توسط قوه قضائیه محاسبه، تعیین و اعلام می شود.
چشم به عنوان یک عضو بسیار مهم و حساس بدن، مسئول بینایی است. قانون مجازات اسلامی بسته به نوع جرم، مجازات مرتکب را در زمان وقوع جرم که موجب آسیب به چشم می شود، قصاص و دیه می داند.

در شرع و قانون برای از دست دادن هر چشم نیمی از پرداخت کامل در نظر گرفته شده است. بر اساس اعلام قوه قضائیه در سال 1402، نرخ پرداخت کامل در ماه های عادی معادل 480 میلیون تومان و در ماه های حرام یعنی محرم، رجب، ذی قعده و ذی حجه معادل 640 میلیون تومان است.

بنابراین جنایتی که موجب از بین رفتن چشم شود نصف این مقدار را دارد. البته در مواردی که جرم موجب خسارت کمتر یا جزئی شود، پزشکی قانونی نظر کارشناسی خود را برای تعیین دیه با توجه به میزان خسارت به دادگاه می دهد.

همچنین می توانید برای محاسبه آسان حقوق اعضای بدن به سامانه های آنلاین محاسبات قضایی مراجعه کنید
وکیل
با توجه به اینکه موضوع مهریه یکی از موضوعات مربوط به حقوق کیفری و جرایم و مجازات ها می باشد، افرادی که به دنبال پیگیری دعاوی و طرح شکایت کیفری مربوط به دریافت مهریه هستند باید دقت داشته باشند که شکایت و پیگیری پرونده های کیفری نیاز به مشاوره دارد. مسائل حقوقی و داشتن اطلاعات، تجربه و دانش کافی در این زمینه.

دریافت دیه و خسارات احتمالی ناشی از جرم از طریق پیگیری پرونده با کمک وکیل متخصص در امور کیفری و دیه می تواند سرعت و دقت کار را افزایش داده و پرونده را به نتیجه مطلوب برساند.

تفاوت بین اثبات مالکیت و اثبات فروش را بدانید

دانستن تفاوت بین اثبات مالکیت و اثبات فروش بسیار مهم است. زیرا هر دو دعاوی حقوقی مهمی هستند. در بسیاری از موارد ادعای مالکیت باید به دنبال مدارک لازم برای اثبات بیع بود. مالکیت به رابطه بین مالک و ملک اشاره دارد. طبق اسناد مالک امکان تصرف در ملک را دارد. مالک حق دارد از تصرف اموالی که دارد توسط دیگران جلوگیری کند.

 

عقد بیع نیز عقدی است که به موجب آن شخص با مال طرف مقابل مبادله می کند یا آن را در ازای پول می فروشد و این قرارداد بین فروشنده و خریدار است. در این مقاله قصد داریم این مالکیت و اثبات آن و اثبات بیع را به صورت جداگانه بررسی کنیم و سپس تفاوت این دو را بیان کنیم.

آشنایی با مفهوم مالکیت و ویژگی های آن

قبل از اینکه شما را با اثبات مالکیت آشنا کنیم، بهتر است کمی با مالکیت آشنا شویم. زیرا برای بیان روش های اثبات مالکیت باید مالکیت را درک کرد. مالکیت در واقع رابطه ای است بین مالک و مال متعلق به او. بر اساس این رابطه، مالک می تواند از ملک خود به هر نحوی که بخواهد استفاده کند.

   مالکیت دارایی دارای ویژگی هایی مانند دائمی بودن مالکیت است که در آن شخص حق مالکیت دائمی در مال را دارد و معنای ماندگاری این است که تا زمانی که مال وجود دارد مالکیت وجود دارد. مالکیت مطلق مانند داشتن سیم کارتی است که فرد می تواند برای فعالیت های مختلف از آن استفاده کند. یکی دیگر از ویژگی های مالکیت، انحصار است که در آن مالک این امکان را دارد که از تعدی دیگران به آن جلوگیری کند.

 

بررسی روشهای اثبات مالکیت

در قسمت بالا به طور مختصر در مورد مالکیت و ویژگی های آن صحبت کردیم. قبل از بیان روش های اثبات مالکیت، لازم است بدانیم که موضوع اثبات زمانی لازم می شود که در مورد مالکیت اختلاف شود. در صورت وجود هرگونه مشکل در مورد مالکیت ملک، شخص مجبور به اثبات آن است. از روش های اثبات مالکیت می توان به اقرار، سند مالکیت، شهادت شهود و اثبات تصرف اشاره کرد.

 

آشنایی با مفهوم قرارداد فروش

قبل از اینکه به تفاوت بین اثبات مالکیت و اثبات بیع بپردازیم لازم دیدیم شما را با عقد بیع آشنا کنیم و در ادامه به بررسی تفاوت های این دو بپردازیم. جالب است بدانید که این عقد یکی از پرکاربردترین عقود می باشد و طبق ماده 339 قانون مدنی این عقد بر اساس توافق طرفین در خصوص ملک بوده و قیمت آن توسط طرفین تعیین می گردد.

 

دلایل مختلفی از جمله تغییر قیمت ملک ممکن است باعث انصراف یکی از افراد منعقد کننده در مورد ملک شود. اگر این اتفاق بیفتد، فرد مجبور می شود بیع را در دادگاه ثابت کند. پس از بررسی مدارک ارائه شده توسط شخص و در صورت کافی بودن آنها، دادگاه حکم تایید فروش را صادر می کند.

 

در این نوع قراردادها بین خریدار و فروشنده در مورد ملک توافق بر قیمت صورت می گیرد و همین امر برای انجام بیع کافی است. موارد زیادی وجود دارد که دو طرف معامله را با توافق شفاهی انجام می دهند. اگر یکی از طرفین قرارداد را به دلایل مختلف انکار کند، طرف دیگر مجبور به اثبات این موضوع می شود.

 

هر یک از طرفین در صورتی که بخواهند مالکیت ملک را ثابت کنند باید علیه طرف مقابل در دادگاه اقامه دعوی کنند. اگر فروشنده مالک اصلی نباشد، باید علیه مالک رسمی نیز اقامه دعوی کرد.

نحوه اثبات عقد بیع

وقتی طرف قرارداد با موضوعی مانند امتناع طرف قرارداد از معامله ملک مواجه می شود، باید ثابت کرد که واقعاً قراردادی وجود دارد. از روش هایی که برای اثبات بیع استفاده می شود می توان به اسنادی اشاره کرد که دو طرف برای این معامله بین خود تنظیم کرده اند. از جمله موارد دیگری که افراد برای اثبات این موضوع استفاده می کنند اسناد پرداختی مانند چک، سفته، شهادت شهود، تحقیقات محلی، پرداخت و ... است.

 

تفاوت و شباهت بین اثبات مالکیت و اثبات بیع

در بندهای بالا در مورد مالکیت، اثبات مالکیت، قرارداد بیع و راه های اثبات آن صحبت کردیم. حال هدف ما بررسی تفاوت بین اثبات مالکیت و اثبات بیع است. در بررسی مابه التفاوت می توان گفت که در اثبات مالکیت سند مالکیت موجود است و صرفاً با بیع انجام نمی شود; اما در صورت فروش، خریدار و فروشنده بر فروش توافق می کنند.

 

در اثبات مالکیت می توان به تصرف در مال اشاره کرد و مقصود این است که شخص به هر نحوی امکان تصرف در مال را داشته باشد; زیرا طبق عرف، پر در مورد مالک است. مثلاً زمین کشاورزی خرید و دور آن را حصار کشید و برای آبیاری به آنجا رفت. در اثبات بیع این مورد قابل اثبات نیست; زیرا فقط توافق صورت گرفته و شخص فقط شفاهی مالکیت ملک را بر عهده گرفته است.

 

شباهت بین اثبات مالکیت و اثبات فروش

در بالا، ما در مورد تفاوت بین اثبات مالکیت و فروش صحبت کردیم. اما در اثبات آنها شباهت هایی وجود دارد. به عنوان مثال، در هر دو مورد می توان به شاهدان کمک کرد; برای مثال می توان از دو زن یا یک مرد برای اثبات مالکیت استفاده کرد. اگر بیع در حضور شهود انجام شده باشد، می توان از آن برای اثبات استفاده کرد.

 

واریز پول ملک به حساب فروشنده یا اسنادی مانند چک یا سفته از دیگر مواردی است که می توانید برای اثبات مالکیت و اثبات بیع از آنها استفاده کنید. روش دیگری که در هر دو مشترک است اقرار است که در هر دو صورت شخص می تواند با اقرار مالکیت مال را ثابت کند.

 

اقدامات قانونی برای اثبات نسب

 

یکی از دعاویی که باید توسط وکیل و در محاکم رسیدگی شود، اثبات خویشاوندی است. از نظر حقوقی به این موضوع رابطه ای گفته می شود که دلالت بر خویشاوندی بین دو نفر دارد.

 

خویشاوندی معمولاً بین دو نفر وجود دارد که یکی از آنها از نسل دیگری است. مثل رابطه پدر و فرزند یا مانند رابطه برادر و خواهر که هر دو از اولاد شخص دیگری هستند. برای این منظور و برای اثبات آن باید رابطه زناشویی زن و مرد و نسب مادری و پدری ثابت شود.

 

اهمیت اثبات خویشاوندی

رابطه بین دو نفر ممکن است به روش های مختلفی ایجاد شود. اگر رابطه دو نفر ناشی از ازدواج قانونی و مشروع زن و مرد باشد به آن رابطه مشروع می گویند. اما در برخی موارد ممکن است با ایجاد رابطه مشکوک، این نسب ناشی از لقاح مصنوعی باشد.

اگر دو نفر بخواهند خویشاوندی خود را ثابت کنند، ابتدا باید رابطه زناشویی زن و مرد و همچنین نسب پدری و مادری ثابت شود. طبق قانون تعدادی از دادگاه ها به دادگاه های موضوع اصل 21 قانون اساسی محول شده است و رسیدگی به دعاوی مربوط به اثبات نسب در صلاحیت دادگاه خانواده است.

 

در دعاوی مربوط به اثبات خویشاوندی، اثبات نسب مادری آسانتر از اثبات نسب پدری است. دلیل ساده بودن اثبات نسب مادری این است که نمی توانید به راحتی حاملگی و زایمان را انکار کنید. طبق قانون ظرف 15 روز پس از تولد نوزاد باید تولد او به یکی از مناطق ثبت نام اعلام و برای نوزاد شناسنامه صادر شود.

با توجه به آزادی مرد در امر ازدواج موقت، اثبات پدری با مشکلات فراوانی همراه است. با توجه به پیشرفت های صورت گرفته در علم پزشکی و ژنتیک، اثبات پدری با آزمایش های مختلف با سهولت بیشتری امکان پذیر است. اما به دلیل قیمت بالای این آزمایش ها و در دسترس نبودن آن، اثبات پدری همچنان سختی های خاص خود را دارد.

   روش های قانونی اثبات نسب

یکی از راه های اثبات خویشاوندی، علائم قانونی یا علائمی است که قانونگذار تعیین می کند. اماره با علامت حقوقی به حالات و شرایطی اطلاق می شود که قانون آن را دلیل بر امر می داند. البته این تعریف بسته به زمان تولد نوزاد اعم از دوران عقد یا بعد از طلاق و فسخ نکاح می تواند متفاوت باشد. برخی از علائم قانونی برای اثبات خویشاوندی به شرح زیر است.

 

اثبات قانونی پدر بودن در زمان ازدواج

طبق قانون، نوزادی که در دوران عقد به دنیا می آید متعلق به شوهر است. اما به شرطی که از زمان عقد تا تولد نوزاد کمتر از 6 ماه و بیش از 10 ماه نگذشته باشد. در صورت احراز این شرایط، نسب پدری و مادری هر دو قانونی خواهد بود.

 

وضعیت حقوقی پدری پس از طلاق

اگر زن مجددا ازدواج نکرده باشد یا از تاریخ جدایی تا روز تولد بیش از ده ماه نگذشته باشد، طبق قانون، نوزادی که بعد از جدایی به دنیا بیاید متعلق به شوهر است. اما اگر زن بعد از طلاق ازدواج کرده باشد و بعد از ازدواج مجدد صاحب فرزند شود، اگر از زمان جدایی تا تولد نوزاد 10 ماه بیشتر نگذشته باشد و از ازدواج دوم 6 ماه نگذشته باشد، نوزاد متولد شده متعلق است. به شوهر دوم؛ مگر اینکه دلیل قانونی قطعی دیگری وجود داشته باشد که خلاف آن را ثابت کند.

اثبات نسب مادری

اثبات پدری آسانتر است. نسب مادری را می توان با دلایل مختلفی اثبات کرد که برخی از مهم ترین دلایل به شرح زیر است:

 

شناسنامه

رایج ترین دلیلی که برای اثبات نسب مادری به محاکم قضایی ارائه می شود، شناسنامه است. اما در مورد شناسنامه چیزی که آن را رسمی می کند، گواهی افسر رسمی است. اگر ادعا شود که تولد نوزاد به سردفتر گزارش نشده است، برای اثبات چنین ادعایی باید ادعای جعل سند مطرح شود.

 

شهادت و امارات

   یکی از مواردی که طبق ضوابط عمومی می توان تمام ارکان نسب را ثابت کرد شهادت است که تشخیص صحت آن بر عهده دادگاه است. در این صورت امارات نیز خویشاوندی خود را ثابت خواهند کرد. دو مدرک نظر کارشناس در مورد تجزیه خون و زندگی نسب مدعی با خانواده ای که خود را با آن نسبت می داند و معرفی او به عنوان فرزند خانواده دو دلیلی است که می تواند نسب مادری را ثابت کند.

 

اعتراف

راه دیگر برای اثبات نسب مادری، اقرار است. تنها موردی است که در قانون مدنی حکم خاصی دارد. در ماده 1273 قانون مدنی آمده است. بر اساس این ماده قانونی، تصدیق نسب در صورتی صحیح است که تحقق نسب طبق عرف و شرع ممکن باشد و شخصی که نسب او اقرار دارد اقرار کند. 

اقرار به صغیری که فرزند او تصدیق شده است، در صورت عدم تعارض، تصدیق صحیح است.

 

برای اثبات پدر بودن

همانطور که در دعاوی مربوط به اثبات خویشاوندی ذکر شد، اثبات نسب مادری ساده تر از اثبات نسب پدری است و به راحتی قابل اثبات خواهد بود. در اثبات پدری، مدعی باید ثابت کند که محصول رابطه زناشویی مادر و شوهرش است. و هیچ مدرکی برای آن وجود ندارد. در این زمینه قانونگذار به کمک مرجع قانونی می آید. تا راهی برای حل این مشکل خانوادگی وجود داشته باشد.

 

در شریعت اسلام با کمک آماره فراش این موضوع به راحتی قابل حل است. به گزارش عماره فراش، در دعاوی برای اثبات خویشاوندی، نوزاد متولد شده در دوران عقد متعلق به مرد است. فقط در مورد کفر (تهمت زنا یا منکر ولادت) می توان خلاف آن را ثابت کرد. اماره فراش در قانون مدنی در زمره امارات و علائم حقوقی قرار گرفته است.

 

به غیر از فراش، اقرار برای اثبات پدری نیز قابل استفاده است. مطابق ماده 1161 قانون مدنی، اگر تولد نوزاد از طرف پدر اعلام شود، اقرار به نسب است. این پدر نمی تواند ادعای نفی ولادت را مطرح کند. در مورد طرح مورد قبول دادگاه نخواهد بود.